#3. Harry

 

"Chce tyl­ko, by spoglądała na mnie życzli­wiej, uśmie­chała się i ru­mieniła przy mnie, by zaw­sze zaj­mo­wała mi krzesło obok siebie oraz roz­pro­mieniała się, kiedy na nim usiądę i zacznę roz­mowę. By myślała tak jak ja, in­te­reso­wała się wszys­tkim, co do mnie na­leży i co mi spra­wia przy­jem­ność, próbo­wała mnie zat­rzy­mać dłużej (...), a po moim wy­jeździe czuła, że już nig­dy nie będzie szczęśli­wa. Nicze­go więcej nie pragnę."

(Jane Austen)

Nie ma nic piękniejszego niż londyńskie, rozgwieżdżone niebo nocą… Ale nawet ten widok nie był w stanie poprawić humoru {T.i.}, która z kwaśną miną wracała do domu po kolejnym ciężkim dniu. Każdą chwilę spędzała nad górą podręczników i zeszytów. Ostatni wieczór w gronie znajomych spędziła jakiś miesiąc temu. Czuła, że studia wysysają z niej wszystkie soki. Teraz szła jasno oświetlonymi ulicami miasta, myśląc o czekającej ją sesji. Przysiadła ciężko na ławce przed pobliską kafejką i głośno westchnęła.

-Hej, piękna! Mogę się dosiąść? – usłyszała obok siebie męski głos.

-Kim jesteś, nie znam cię. – rzuciła zimno w stronę chłopaka.

-Ach… - nieznajomy zrobił nieco zdziwioną minę.

-A co, powinnam? Ach, chodzimy razem na zajęcia? – spekulowała.

-No, nie sądzę… - odpowiedział. – Dlaczego masz taką kwaśną minę? Może miałabyś ochotę na drinka? – uśmiechnął się zadziornie.

-Dlaczego mam pić alkohol w środku nocy z obcym człowiekiem? – odparła.

-Moglibyśmy się lepiej poznać… - zaczął.

-Ach. No tak. Mogłam wcześniej o tym pomyśleć. A więc jeżeli myślisz, mój drogi nieznajomy, że wyrwiesz mnie na jedną noc w zamian za kieliszek Martini, to się grubo mylisz. – rzuciła, po czym poderwała się z krzesła i nic nie mówiąc oddaliła się.

Chłopak siedział na miejscu z nieodgadnioną miną i podążał wzrokiem za jej oddalającą się postacią.

***

Dni mijały szybko i egzaminy zbliżały się nieubłaganie. {T.i.} wraz ze swoją przyjaciółką spieszyła na zajęcia na drugie piętro:

-Uczyłaś się cokolwiek? – zapytała Amelia z żałosną miną.

-Próbowałam… ale ten materiał jest nie do ogarnięcia!

Dziewczyna przytaknęła gorliwie, po czym obie zajęły miejsca w sali.

-Moi drodzy… - rozległ się donośny głos profesorki. – Chciałabym ogłosić, że nasza uczelnia została wybrana do wzięcia udziału w pewnym przedsięwzięciu…

-O matko… pewnie znów chodzi jej o jakieś nudne zajęcia pozalekcyjne… - westchnęła {T.i.}

-Nigdzie nie idę! Mam dosyć obowiązków. – dodała Amelia.

-…a więc organizujemy konkurs, w którym nagrodą będzie profesjonalny kurs śpiewu u jednego z najsłynniejszych wokalistów ś w i a t a ! – mówiąc to kobieta była tak rozpromieniona i podekscytowana, jakby miało się okazać, że przechodzi na wcześniejszą emeryturę.

-Śpiewu… - powtórzyła {T.i.} jak w transie.

-O matko! To coś dla ciebie! Musisz się zgłosić! – emocjonowała się przyjaciółka.

-… eliminacje odbędą się za tydzień w szkolnej auli. Zachęcam do udziału! Takiej okazji nie można zmarnować!

***

-No dobra, tylko się nie denerwuj. – pocieszała {T.i.} przyjaciółka.

-Trzymaj kciuki… Musi się udać. – odparła dziewczyna stojąc za kulisami i czekając na swoją kolej.

-Panu już dziękujemy. – dobiegł je głos ze sceny.

-Nie są zbyt łaskawi… - westchnęła {T.i.}

-No bo ten chłopak był beznadziejny! – rzuciła dziewczyna. – Ty jesteś o niebo lepsza. No! Idź, twoja kolej!

Studentka wyszła na środek dzierżąc mikrofon w drżącej dłoni.

-Przedstaw się. – poprosiła jurora.

-Jestem {T.i} i chciałabym zaśpiewać dzisiaj utwór „Stay” Rihanny.

-Prosimy. – odrzekła kobieta za biurkiem.

- All along it was a fever, a cold sweat hot had a believer – zaczęła dziewczyna.

Jurorka w okularach uśmiechnęła się znacząco i spojrzała na kolegę siedzącego obok.

Piosenka dobiegła końca, a {T.i.} stała na scenie oczekując komentarza.

-Cóż… Muszę powiedzieć, że mile nas zaskoczyłaś. – zaczęła elegancko ubrana kobieta. – Na razie dziękujemy. Następny proszę!

Uczestniczka na nogach jak z waty zeszła ze sceny:

-Jak było?

-Niesamowicie! Nie wiem, czy to możliwe, ale poszło ci jeszcze lepiej niż na próbach! – emocjonowała się Amelia.

-Myślisz, że mam jakieś szanse?

-Kto, jak nie ty? – obdarzyła ją ciepłym uśmiechem. – No, a teraz chodźmy to uczcić dużą porcją lodów.

***

Ten dzień w końcu musiał nadejść. Przyjaciółki, zresztą jak i reszta ludzi na uniwerku szykowały się na niego jak na wojnę. T e s t y .

Studenci zajęli miejsca. Po chwili aulę wypełnił odgłos długopisów szurających po papierze i pojedyncze westchnienia egzaminowanych. Po, jakże wyczerpujących, dwóch godzinach było już po wszystkim.

-To niesamowite: Cały rok poświęcasz się nauce, żeby potem napisać dwugodzinny test, a kolejnego dnia nic już z tego wszystkiego nie pamiętać. – zaśmiała się Amelia, którą powoli zaczął opuszczać stres.

-Cieszę się, że to już za nami. – odetchnęła ciężko koleżanka.

-Co tam tak tłoczno?

-Hm… Może jakieś wyniki wywiesili… - spekulowała {T.i.}.

-Jakie wyniki? Dopiero wyszłyśmy z egzaminu! Chodź, sprawdzimy, co jest grane. – rzuciła, po czym pociągła towarzyszkę za rękę.

-Przepraszam. Możecie się trochę… przesunąć? Przepraszam!

-Tak niczego nie załatwisz. – odparła Amelia, po czym wepchnęła się razem z dziewczyną w tłum, rozpychając się na boki łokciami. – O matko!!!

-Co jest?!

-Wygrałaś! – krzyknęła.

-Co?! Pokaż mi tą listę! – dziewczyna nie mogła uwierzyć własnym oczom. Na kartce widniało jej nazwisko!

***

-No idź już, bo się spóźnisz! – Amelia była równie podekscytowana, jak {T.i.}. – Jak tylko wyjdziesz zadzwoń natychmiast! Taka jestem ciekawa, kto cię będzie uczył…

-Zadzwonię, obiecuję. – uśmiechnęła się koleżanka, po czym zarzuciła na ramię plecak i wybiegła z mieszkania.

Ze swoim nauczycielem miała spotkać się w domu prywatnym. Trochę czasu zajęło jej znalezienie adresu, i gdy dotarła na miejsce była już sporo spóźniona. Podenerwowana wcisnęła guzik dzwonka. Drzwi uchyliły się i ujrzała w nich…

-Witaj! - … owego „nieznajomego” chłopaka.

-T-to ty?! Czy to ma być jakiś żart? – dziewczyna był w niemałym szoku.

-Spokojnie. – roześmiał się chłopak. – To ja będę z tobą pracował… No, chyba, że uciekniesz.

-Ale… Kim jesteś? – zapytała zbita z tropu.

-Jestem Harry. – odparł wyciągając rękę.

-Harry…?

-Harry Styles z One Direction, albo jak wolisz “natrętny nieznajomy z ulicy”.

-Ukartowałeś to? – zapytała podejrzliwie.

-Cóż, powiedzmy, że trochę pomogłem losowi. – odpowiedział. – To co, wejdziesz do środka, czy będziemy tak stać w drzwiach?

Dziewczyna niepewnie przekroczyła próg:

-Dlaczego to zrobiłeś?

-Jeżeli odpowiem, że od pierwszego spotkania dostrzegłem w tobie talent muzyczny, to mi nie uwierzysz, prawda.

-Nie. – pokiwała przecząco głową.

-Dobra, więc będę szczery. Wtedy, kiedy cię spotkałem wpadłaś mi w oko i nie ukrywam, że się tobą zainteresowałem. Nie spodziewałem się jednak, że zachowasz się w taki sposób! Wszystkie laski naokoło piszczą na mój widok już z odległości kilometra. Zaintrygowałaś mnie i… no i chciałem znaleźć sposób, żebym mógł cię lepiej poznać.

{T.i.} patrzyła na niego z dziwaczną miną:

-Mam przez to rozumieć, że kompletnie nie potrafię śpiewać i wygrałam tylko dlatego, że ty tak chciałeś?

-Nie, skądże! Jurorzy byli tobą oczarowani, sami mówili. – zaprzeczył szybko.

-Wiesz, to wszystko wydaje mi się bardzo podejrzane.

-Nie chcesz, żebym cię uczył?

Dziewczyna przygryzła wargę w zamyśleniu. Taka okazja mogła się już więcej nie powtórzyć.

-Jakoś z tobą wytrzymam…Ale łapy przy sobie!

-Okej, okej… - zaśmiał się Harry. – Ale ty nadal się nie przedstawiłaś.

-Jestem {T.i.}.

-Miło mi cię poznać. Mam nadzieję, że będzie się nam razem dobrze współpracowało.

***

-To od czego zaczynamy? – zapytała dziewczyna.

-Na początek chciałbym, żebyś mi coś zaśpiewała, nieważne co. Może być piosenka z eliminacji.

{T.i.} zaczęła więc śpiewać, dając z siebie naprawdę wszystko. Nie chciała wyjść przed chłopakiem na idiotkę i udowodnić, że znalazła się tutaj zupełnie przypadkowo.

-Wow… No, jest lepiej, niż myślałem. A kiedy z tobą skończę, będziesz najlepsza. – puścił do niej oczko. – Od kiedy śpiewasz?

-Odkąd pamiętam. Zawsze to uwielbiałam, muzyka jest nieodłączną częścią mojego życia. Bez niej ciężko byłoby mi stawić czoła tym wszystkim problemom.

-Myślisz, żeby zacząć śpiewać profesjonalnie?

To pytanie zbiło ją nieco z tropu:

-No, nigdy się nad tym nie zastanawiałam… Studiuję architekturę i to z nią wiązałam swoje dalsze życie i zawód.

-A chciałabyś śpiewać?

-Cóż to za pytanie?! Jasne…

-Wiec spróbuj, co ci szkodzi. Pomogę ci, jeśli chcesz.

-Najpierw naucz mnie jak nie fałszować, a potem pomyślę o swojej przyszłości.

-Ok., chcesz coś do picia? Nie bój się, nie wrzucę ci do szklanki tabletki gwałtu… - zaśmiał się

-Nie kpij sobie ze mnie! – krzyknęła dziewczyna.

-Dobra, nie denerwuj się.

-Woda wystarczy.

***

-No co ty? – dziwiła się Amelia. – Harry Styles?! Jak ty mogłaś nie słyszeć o One Direction?!

-Oj, daj już spokój. Sama nigdy mi o nich nie opowiadałaś, a…

-Bo myślałam, że nie muszę! No proszę cię, gdzie ty żyjesz, człowieku?! – emocjonowała się.

-Dla mnie to zwykły chłopak, który będzie mnie uczył śpiewać, a nie jakiś celebryta.

-Okej, jak sobie chcesz. – poddała się Amelia. – Ale musisz przyznać, że przystojny celebryta…

{T.i.} spojrzała na przyjaciółkę z politowaniem.

-O matko, nie wierzę. Moja najlepsza kumpela i Harry Styles!

***

Następnego dnia {T.i.} wyszła z domu w o wiele lepszym humorze. W końcu los się nad nią ulitował i dał jej szansę na spełnienie marzeń. Nagle usłyszała, jak ktoś ją woła:

-Hej! Czekaj gdzie ci tak spieszno? – rzuciła jakaś dziewczyna.

-O co wam chodzi? – odburknęła.

-No jak to dokąd?! Przecież idzie na randkę z Harrym Stylesem! – zaśmiała się druga.

-Daj spokój, jesteś żałosna rozgłaszając te twoje plotki. Myślisz, że ktokolwiek będzie taki głupi, żeby w nie uwierzyć?!

-Jakie plotki? Dajcie mi święty spokój!

-Ty i Styles! Matko… - zaśmiała się ironicznie.

-Coś w tym dziwnego? – na ulicy rozległ się męski głos.

-H-hhar… - zaczęła nieznajoma, wytrzeszczając oczy.

-Tak, Harry. Jak widać jestem prawdziwy. A teraz, jak już ujrzałyście mnie na własne oczy, chyba możecie sobie iść, prawda? – rzucił jakby od niechcenia.

Dziewczyny oddaliły się szybkim krokiem z szokiem malującym się na ich twarzach.

-Co to za laski, znasz je? – zapytał chłopak.

-Nie… ale to pewnie ktoś z uczelni. A co ty tutaj robisz? – zapytała {T.i.}.

-Spóźniałaś się, więc postanowiłem sprawdzić, co z tobą.

-Dzięki. – powiedziała.

-No co ty, nie ma sprawy. Wkurzają mnie takie dziunie, które tylko patrzą, żeby zrobić komuś na złość. Chodźmy, zaplanowałem już naszą dzisiejszą lekcję.

***

Godziny spędzone na zajęciach z Harrym płynęły szybko i, o dziwo, w przyjemnej atmosferze. Chłopak w żaden sposób nie był nachalny, ani nie próbował się narzucać. Za jakimś dziesiątym razem udało mu się nawet namówić {T.i.} na tego nieszczęsnego drinka. Dziewczyna zaczęła powoli zmieniać zdanie na jego temat, choć nie dawała tego zbytnio po sobie poznać.

Pod koniec kolejnego spotkania Harry zatrzymał dziewczynę trochę dłużej:

-Wiesz, długo myślałem nad tym wszystkim i… naprawdę masz talent. Nie mówię tego, żeby ci się przypodobać, po prostu to prawda i chcę, żebyś o tym wiedziała. Mam dla ciebie pewną propozycję.

-Co to takiego? – zapytała nie skrywając ciekawości.

-Za dwa tygodnie występujemy z chłopakami tutaj, w Londynie. Może chciałabyś z nami zaśpiewać?

Na jego słowa {T.i.} aż opadła szczęka.

-Serio? Zrobiłbyś to dla mnie? – spytała podekscytowana.

-Pewnie. Uważam, że powinnaś się wybić a samej może ci być trudno A przy okazji poznasz chłopaków. Pytałem ich już o zdanie i nie mają nic przeciwko. To co, zgoda?

-No jasne! – wykrzyknęła.

-Zaśpiewałabyś ze mną „Little Things”.

***

Te dwa tygodnie minęły jak mgnienie oka. Koncert miał odbyć się już dzisiejszego popołudnia i {T.i.} właśnie próbowała się zrelaksować jedząc czekoladę sprezentowaną przez Amelię. Dziewczyna miała zarezerwowane miejsce przy samej scenie i była niezmiernie podekscytowana tym faktem.

Po paru chwilach pod jej domem zaparkował samochód należący do Harrego.

-Gotowa? – zapytał chłopak wchodząc do mieszkania.

-Trochę się denerwuję… a właściwie to bardzo się denerwuję. A co, jak zafałszuję, albo zapomnę tekstu? – żaliła się jadąc z chłopakiem na miejsce, gdzie miał odbyć się koncert.

-Mnie też na początku nie było łatwo. Ale spróbuj sobie wyobrazić, że na scenie jesteś tylko ty i ja. Nie myśl o widowni.

Po chwili byli już na miejscu. {T.i.} nigdy w życiu nie widziała takich tłumów.

Weszli za kulisy i dziewczyna poznała się z wszystkimi pozostałymi członkami zespołu. Została przez nich przyjęta niezwykle ciepło, o co trochę się obawiała.

-No dobra, już czas. – zapowiedział Liam. – Wychodzimy!

-Harry… - zaczęła {T.i.}. – Ja… ja chyba nie dam rady.

-Tylko ja i ty, pamiętasz? – szepnął chłopak ściskając ją za rękę.

***

-Jak się macie?! – krzyknął do mikrofonu Zayn, na co tłum odpowiedział wiwatem. – Mamy dzisiaj w składzie dodatkową osobę. {T.i.} jest początkującą, ale za to naprawdę bardzo dobrą piosenkarką. Zaśpiewa dzisiaj z nami. Ośmielcie ją trochę brawami!

Serce dziewczyny biło w zawrotnym tempie. Harry cały czas ściskał jej dłoń:

Tylko ty i ja…

Chłopak zaczął śpiewać nie spuszczając z niej wzroku. Dziewczyna z oczyma utkwionymi w jego tęczówkach dołączyła do niego po chwili. Kiedy skończyli, {T.i.} odważyła się na jedno, krótkie spojrzenie w kierunku widowni. Fanki dzierżyły z dłoniach telefony z zapalonymi latarkami. Widok był niesamowity. Po chwili rozległy się gromkie brawa.

-Widzisz? Nie było czego się obawiać. – szepnął jej do ucha Harry.

***

Resztę koncerty {T.i.} przesiedziała za kulisami czekając na chłopaków. Miała trochę czasu na przemyślenie kilku spraw. Musiała przyznać się sama przed sobą, że Harry przeszedł niezwykła metamorfozę z natrętnego nieznajomego stając się kimś o wiele ważniejszym... Zrobił dla niej więcej, niż ktokolwiek inny, chociaż przecież wcale nie musiał. Poczuła, jak na dnie jej serca rodzi się inne, całkiem nowe, nieznane dotąd uczucie.

-Wow, byłaś niesamowita! –  z rozmyślań wyrwał ją głos Nialla, który wraz z resztą zespołu zszedł ze sceny.

-Jestem z ciebie naprawdę dumny, uczennico. – uśmiechnął się Hazza. – Świetnie się spisałaś, a fanki najwidoczniej polubiły cię od pierwszego usłyszenia.

-Jestem wam na prawdę bardzo wdzięczna, że mogłam z wami zaśpiewać. To był dla mnie wielki zaszczyt… - zaczęłaś.

-Nawzajem! – puścił jej oczko Louis.

-No, to teraz czas coś zjeść, nie sądzicie? Nie wiem jak wy, ale ja jestem potwornie głodny. – zakomunikował Niall masując się po brzuchu.

-Racja, chodźmy. – poparł go Liam.

-Jesteś głodna? – zapytał Hazza.

-Nie, dzięki. Ale musze się przewietrzyć.

-Spacer?

-Chętnie. – przytaknęła dziewczyna z uśmiechem.

***

Tło muzyczne

Słońce powoli chowało się za horyzontem, a w powietrzu dało się wyczuć zapach lata.

-Wiesz, Harry – zaczęła {T.i.}. – chciałabym cię przeprosić za moje zachowanie. Na początku nie byłam dla ciebie zbyt miła.

-Ja chyba też nie byłbym zachwycony na twoim miejscu, gdyby jakiś natręt ukartował konkurs śpiewu, tylko dlatego żeby mógł mnie lepiej poznać. – zaśmiał się.

-Mimo wszystko byłam zbyt ostra. I jeszcze raz dziękuję za wszystko. Nie wiem, jak mam ci się odwdzięczyć.

-Nie musisz. Chętnie pomogę ci, jeżeli będziesz czegoś potrzebować. Mogę jeszcze coś dla ciebie zrobić?

-Właściwie to… tak. – odpowiedziała po zastanowieniu. – Pocałuj mnie.

Chłopak spojrzał na {T.i.} w niemałym szoku. Dziewczyna roześmiała się i spojrzała mu prosto w oczy.

-Obiecuję, że potem już dam ci spokój. – wyszeptała, po czym zbliżyła swoje wargo do jego ust.

Ten pocałunek był elektryzujący. W brzuchu dziewczyny do lotu poderwały się setki motyli. Wpiła ręce w jego aksamitne włosy, a on uniósł ją nad ziemię i obrócił dookoła.

-Takiego zakończenia się nie spodziewałem. – odrzekł z uśmiechem za ustach.

-Chyba właśnie sobie uświadomiłam, że cię kocham.

-Dopiero teraz? – roześmiał się, na co w odpowiedzi dostał kuksańca. – Ja ciebie też. – dodał.

Usiedli na pachnącej trawie. Mieli siebie i niczego więcej nie potrzebowali. Bo czasami cały świat mieści się w jednym człowieku.

"For nothing this wide universe I call, save thou, my rose; in it thou art my all."

(Willam Szekspir)

Lady Jocker

__________________________

Kochani! Dodaję kolejnego imagina, tym razem o Hazzie. Mam nadzieję, że się wam spodoba i zostawicie po sobie jakiś (najlepiej pozytywny xD) komentarz. I jeszcze news, albo raczej plota: czyżby chłopcy jednak mieli do nas zawitać? W internecie pojawiły się informacje, że ponoć akcja polskich fanek dotarła do chłopców i być może dodadzą nasz kraj na swoją trasę koncertową. Nie chcę się nakręcać, bo to mogą być totalne bzdury, ale... 

O MATKO, O MATKO, O MATKO!!! 

Dziewczyny; sprzedajemy domy - jedziemy na koncert!  Tak więc jeszcze raz proszę: komentujcie, obserwujcie, polecajcie. Nam pozostaje tylko pisać! :)